آسیب های احتمالی تنیس روی میز:
در تمامی ورزشها در صورت انجام تمرینات غیر اصولی و سنگین آسیب هایی به بدن وارد میشود.در مورد آموزش تنیس روی میز هم این قاعده صدق می کند.تمیرینات بدنی زیاد همواره احتمال آسیب دیدگی را چندین برابر می کند.به همین علت ما باید از آسیب های ممکنه مطلع شویم.
معمولا در پینگ پنگ ستون فقرات ،شانه ،قوزک و مچ بیشتر از سایر نقاط دچار آسیب دیدگی میشوند.
تحقیقات و پژوهش ها در زمینه ورزش نشان میدهد که در هنگام آموزش پینگ پنگ ویا هر ورزش دیگری بیش از مسابقات رسمی احتمال آسیب دیدگی وجود دارد.در درجه اول بیشتر آسیب دیدگی ها متوجه بافت ماهیچه میشوند.که در این صورت آسیب دیدن تاندون ها در پی آن انجام میشوند.رشته آموزش تنیس روی میز از رشته هایی است که کمترین خطر آسیب دیدگی را به همراه دارد.بنابر این با خیال راحت تری میتوان این ورزش را دنبال کرد.زیرا این ورزش در میان سایر ورزش ها از نظر آسیب دیدگی های حاد و مزمن در رده آخر قرار دارد.

البته هر ورزشی در صورت درست انجام نشدن به یک سری نقاط خاصی از بدن آسیب میرساند.یک ورزشکار باید نحوه کارکرد آناتومیکی و پاتو بیولوژی آسیب دیدگی بافت ها و اندام های مختلف را بشناسد.برای این منظور باید به میزان توزیع بار اضافه بر روی اندام های بدن آگاه باشد و از مکانیزم و چگونگی واکنش بیوشیمیایی بافت ها در زمان تحمیل فشار آگاه باشد.
آسیب ها دو گونه اند:۱- آسیبهای ناشی از ضربه شدید ۲- استفاده بیش از حد از ماهیچه و اندام
گاهی برخی از آسیب ها نیز به دلیل رگ به رگ شدن به وجود می آیند یا آسیب هایی از این قبیل که پس از گذش مدتی کوتاه خود به خود خوب می شوند.
از نمونه های آسیب دیدگی استفاده بیش از حد میتوان به آسیب در تاندون آشیل نام برد.بازیکن پینگ پنگ در صورتی که به این آسیب دیدگی دچار شود ابتدا دردی خفیف پس از تمرین احساس خواهد نمود و پس از یک روز درد برطرف می گردد غافل از آنکه در طی آموزش تنیس در جلسات بعدی این درد مجددا به سراغ وی خواهد آمد و مرتبا بدتر میشود و حتی گاهی به صورت یک مشکل بسیار جدی ظاهر می گردد.
اما سوال اینجاست که چرا اصلا باید آسیب دیدگی در ورزش وجود داشته باشد.در پاسخ به این سوال باید گفت که گرم نکردن به اندازه کافی ، آماده نبودن فرم و استیل فیزیکی ، انتخاب تمرین و یا تمرینات نا مناسب ،دوره توان بخشی کوتاه مدت ،عوامل آناتومیکی ،انجام تکنیک هایی خاص در موقعیتی که هنوز زمان مناسب برای انجام آن فرا نرسیده است ،تکنیک های نامناسب ،کفش بد ،امکانات بد مانن زمین نامناسب و…، تجهیزات حفاظتی نامناسب ، شرایط جوی و آب و هوایی بد و نبود امکانات گرمایشی و سرمایشی در فصل های زمستان و تابستان و چیزهایی از این قبیل همواره خطر آسیب دیدگی ها را افزایش میدهند.

در میان نواحی حساس و آسیب پذیریاد شده کتف و شانه سهم بیشتری نسبت به سایر نقاط دارند.بیشترین آسیبها و فشاری که بر روی شانه وارد می شود ،ناشی از توپ بزرگ می باشد(توپ ۴۰ میلی متری).در این صورت میتوان اینگونه نتیجه گرفت که تعداد بسیار زیادی از آسیبهای تنیس روی میز.در نتیجه حرکات تند و کوتاهی است که در ضرباتی مانند فورهند انجام میگیرند.
این وظیفه مربی است که در حین آموزش تنیس روی میز از آسیب های ممکن در این رشته صحبت کند و از وقوع آنها جلوگیری کند.
نکته دیگری که در این مبحث باید در نظر داشت این است که در ورزش پینگ پنگ هر چیزی که باعث کاهش دامنه حرکت و یا عضله کنترل کننده حرکت در راستای اجرای دقیق ضربه شود، به آسیب دیدگی منتهی خواهد شد.حالت بدن نقش عمده ای در اجرای صحیح حرکات و ضربات تنیس روی میز دارد.

اشتباهی که گاهی مربیان مرتکب ن میشوند این است که با افزایش حجم تمرینات مانند افزایش تعداد ،زمان ،یا شدت تمرین برخی تکنیک ها باعث ایجاد آسیب در بافت اندام های بدن بازیکن میشوند.افزایش حجم تمرین در بازیکنی که قبلا مصدوم شده و پس از گذراندن طول درمان مجددا به ورزش بازگشته است ،بسیار خطرناک تر از بازیکنان عادی می باشد.همانطور که قبل از مسابقات رسمی بازیکن خود را گرم می کند ،در آموزش پینگ پنگ و تمرینات روزانه نیز باید این نکته را رعایت کند.